Phnom Penh & Siem Reap
Dit is 'm dan, onze laatste blog. Vanaf vrijdag kunnen we jullie alle verhalen in levende lijve vertellen! Tot die tijd moeten jullie tevreden zijn met een mooi verslag van Phnom Penh en Siem Reap.
Phnom Penh
In Sihanoukville zijn we de laatste dagen opgetrokken met Sjoerd & Kari en Susan & Gabi die toevallig ook Phnom Penh als volgende bestemming hadden. Daar waar de bus van onze medelanders het liet afweten, ging onze bus prima op tijd weg en kwamen we in de namiddag aan in de hoofdstad van Cambodja.
In tegenstelling tot Saigon, Phu Quoc en Sihanoukville hadden we in Phnom Penh weer echt het idee in het levendige Azie te zijn. Vooral tegen zonsondergang kruipt de Cambodjaan uit zijn schulp en komen de pleinen, parken en boulevards tot leven. Overal wordt er gevoetbald of met een soort van shuttle achtig ding hoog gehouden (die gasten hebben skills!). Er wordt badminton gespeeld, muziek gemaakt en er worden zelfs complete streetdance/aerobic lessen gegeven. Na een wandeling van een kleine twee uur begon het hard te waaien en haalden de locals (die nattigheid voelden) hun poncho's tevoorschijn. Niet lang daarna kwam het met bakken uit de lucht en kwamen we tot de conclusie dat het regenseizoen toch echt voor de deur staat. Goede tijd om naar huis te gaan, zeker ook omdat het dit weekend zomers warm schijnt te worden in het verre Nederland. Zet de barbeque maar vast aan!
De voornaamste reden voor ons om Phnom Penh te bezoeken was om meer te weten te komen over de gebeurtenissen die zich tussen 1975 en 1979 hebben afgespeeld in Cambodja. In deze periode was de Rode Khmer aan de macht en zijn er tussen de 1.7 en 2 miljoen mensen vermoord door deze militaire tak van de Communistische Partij (voor meer info: klik hier) Het Tuol Sleng Museum was onze eerste stop (klik). Dit is een oude hogeschool die door het schrikbewind van Pol Pot werd gebruikt als gevangenis, genaamd S-21. S staat voor Security, 2 voor de nummer van de gevangenis en de 1 voor Pol Pot die ook wel Brother Number One werd genoemd. Het was zeer heftig om hier rond te lopen, zeker ook omdat het nog zo recent is. We werden echt stil van het zien van de cellen en de martelkamers en vooral van de foto's en schilderijen die zeer duidelijk weergaven hoe het er hier zo'n 35 jaar geleden aan toe ging. Ongeveer 17.000 mensen hebben hier gevangen gezeten en maar 7 zijn er levend uit gekomen. De rest is vermoord in uitroeingskamp Choeung Ek, beter bekend als een van de Killing Fields.
Ook hier was het weer heftig om rond te lopen. De meeste graven zijn leeggehaald en daardoor liep je om een soort van kuilen heen waar vroeger dus honderden lichamen in hebben gelegen. Niet alles is opgegraven en door de regen komen er soms nog kleding en botten naar boven. Daardoor moet je niet raar moet opkijken als je ineens een tand of een shirt ziet liggen. Van alle botten die wel gevonden zijn is een monument gemaakt wat toch echt wel een van de meest bizarre dingen is die ik ooit heb gezien. Deze Boeddhistische 'Stupa' herbergt zo'n 5000 schedels van de slachtoffers van de Khmer Rouge. Omdat bij de executies geen kogels maar slagvoorwerpen werden gebruikt zijn sommige schedels zwaar beschadigd en krijg je een heel naar gevoel als je om dit gebouw heen loopt.
Na al deze narigheid vonden we het wel welletjes en zijn we terug gegaan naar onze guesthouse. Veel meer hebben we niet gedaan in Phnom Penh en de dag na ons bezoek aan Tuol Sleng en Choeung Ek zijn we, in het gezelschap van Susan en Gabi, naar Siem Reap gegaan waar Koen nu een mooi verhaal over gaat vertellen.
Siem Reap
Door alle aanbevelingen waren onze verwachtingen van onze laatste bestemming - Siem Reap - hoog. Om jullie mee te laten genieten van authentiek Azie besloten we het uit-de-bus-stap-ritueel maar eens vast te leggen. Waar je ook komt in Azie, zodra je de bus uitstapt staan er hordes tuktuk chauffeurs om je te vechten. Tijdens de busreis hadden we al besloten dat we het er flink van moesten nemen in Siem Reap. Na vakkundig afdingen kwamen betrokken we een $22 room voor $15 per nacht. Voorzien van gemakken zoals iedere dag nieuwe handoeken, bedlinnen & gratis flesjes mineraalwater, maar ook inclusief mooi zwembad, airco en computers. Een concrete planning voor Siem Reap hebben we nooit gemaakt. Vast stond dat maandag de tempels van Angkor Wat bezocht zouden worden. Verder moest er vooral uitgerust worden en bourgondisch worden genoten. Ten slotte valt backpacken nou eenmaal niet te onderschatten. Voor bourgondisch genieten is in Siem Reap de perfecte bestemming. Het opvallend westerse pittoreske centrum zit vol met een keur aan verschillende restaurantjes met mooie gevels en balkonnetjes. Gezellige boel dus.
Op de dag van aankomst stond de Champions League op het programma. Nadat we met onze Hollandse metgezellen eerst het uitgaan verkend hadden, namen we plaats voor een groot scherm om Edje voor het laatst ballen uit het net te zien vissen. Tot 04:00 genoten we met een uitbundige publiek van de gala voorstelling van het superieure Barca.
De dag erop sliepen we voor het eerst (!) uit tot na het middaguur. Vervolgens verdwenen we na een dagje lamballen vroeg onder de klamme lappen omdat we besloten hadden Angkor Wat te gaan bezichtigen met zonsopgang. Nadat om half vijf de wekker ging stapten we een half uur later bij Sambo in de tuktuk opweg naar de tempels. "Ochtendmensen" Gabi en Susan hadden toch wel wat spijt van hun besluit ons te vergezellen. Een beetje jammer dat de bewolking zorgde voor een ronduit teleurstellende zonsopgang. Toch waren we onder de indruk van wat we zagen. Het uit het Khmer-rijk stammende Angkor Wat wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. De in de twaalfde eeuw gebouwde tempel staat niet voor niets op de Cambodiaanse vlag afgebeeld! Wat een indrukwekkend en prachtig bouwwerk. Na de tempels van binnen en buiten uitgeplozen te hebben vervolgden we onze weg naar Angkor Thom. Angkor Wat is namelijk slechts 1 van de vele tempels gelegen in Angkor, dat letterlijk de heilige stad betekent. Toen in Londen pas 50.000 mensen woonden, leefden er al zo'n miljoen (!) in Angkor. Bayon is met zijn 54 torens met ieder 4 gezichten de mooiste en bekendste tempel binnen het uitgestrekte Angkor Thom. Ook leuk om te weten: in Angkor Thom heeft Angelina Jolie zo'n tien jaar geleden nog in haar leren pakje rondgerend toen 'Lara Croft: Tomb Raider' opgenomen werd.
Het was niet alleen indrukwekkend om door de ruïnes te lopen, maar ook erg vermoeiend. Gutsend uit alle gaten en holtes klommen en daalden we urenlang de veelste steile trappen af. Om vervolgens op je horloge te kijken en 07:30 te zien staan. Na zelfontspanner hilariteit en een tweede ontbijt was Ta Prohm onze volgende bestemming. In tegenstelling tot de voorgaande tempels is Ta Prohm in de zelfde staat gelaten als toen het ontdekt was. De jungle-omgeving, begroeide tempels en gigantische bomen die uit ruines groeien zorgen voor een geweldige atmosfeer. Een van onze favorieten.
Bourgondisch genot, ontspannend relaxen & uitbundig uitgaan waren de kernwoorden voor de daaropvolgende dagen. Op het moment van schrijven maken we ons klaar voor een tripje naar Bangkok. Daar brengen we een nachtje door voordat we in de nacht van donderdag op vrijdag naar Nederland vliegen.
Als we terug kijken op de afgelopen maanden is het bijna niet te bevatten wat we allemaal meegemaakt hebben. Ik hoop dat jullie genoten hebben van onze verhalen.
Tot ziens in de Lage Landen!
 |
| Phnom Penh & Siem Reap |
Phu Quoc (Vietnam) en Sihanoukville (Cambodja)
Hallo hallo lieve mensen!
Aanstaande vrijdag zijn we weer thuis! Vandaar dat dit ons op een na laatste blog is dus geniet er nog even van zou ik zeggen!
Phu Quoc
Na een lange reis van maar liefst 1 uur vanuit Saigon aangekomen op het vliegveld van Phu Quoc. Zoals gebruikelijk werden we weer opgewacht door een aantal motortaxi's maar in de afgelopen maanden hebben we geleerd om iets verder te lopen omdat de taxi's aan de weg vaak een stuk goedkoper zijn. Voorwaarde is dan wel dat er taxi's bij de weg staan. Na 2km lopen met volle bepakking geen taxi gezien dus toen een Vietnamees ons een motortaxi aanbood hebben we alle moed verzameld en zijn we toch maar bij zo'n motorgek achterop gaan zitten. Ritje verliep prima en we werden netjes afgezet op Long Beach, de plek op Phu Quoc waar alle hotels en resorts zich bevinden. Ingecheckt in een bungalow met zeezicht en rest van de dag op het strand gegutst onder het genot van ijskoude tigerbiertjes. Wat hebben we toch een zwaar leven!
De volgende dag hebben we met een scooter het zuiden van het eiland (Phu Quoc is 574km2) verkend en ons handdoekje op het mooiste strand van Vietnam neergelegd. Nou ja, mooiste... volgens vele reisgidsen wel. Volgens ons niet! Het was mooi, de foto's zullen dat zeker bevestigen maar wij hebben in de afgelopen maanden ervaren dat Aziaten zelfs van de mooiste plekken een enorme rotzooi kunnen maken. Zo ook hier. Waar het strand ophield lag het vol met plastic bekers, blikjes en ander afval. Toch een beetje jammer... Rond een uurtje of zes met een biertje plaats genomen in de hangmat voor onze bungalow om het schouwspel dat zonsondergang heet te bewonderen. Heel romantisch! Naast de zonsondergang was er 's avonds weinig te beleven op Phu Quoc dus waren we genoodzaakt om lekker uitgebreid te tafelen. Zo kwam het ook dat we op Phu Quoc ons duurste avondmaal van onze trip hebben genuttigd. Als voorgerecht inktvisringen en huisgemaakte garnalen spring rolls. Als hoofdgerecht een sudderende kippenborst in een kleipotje begeleid door witte rijst en een ribeye steak gedrapeerd met championnenroomsaus op een bedje van gepofte aardappelen. Als bijgerecht een salade van het huis en als drankje een fles overheerlijke rode wijn. Als desert een tropische fruitsalade en als afsluiting een Vietnamese coffeeshake met Baileys. Totale kosten 11.50 euro per persoon.
Omdat we ook graag het noorden van Phu Quoc wilden ontdekken zijn we de volgende ochtend vroeg er op uit getrokken met onze scooters. Op dit moment zijn ze op Phu Quoc bezig met het aanleggen van een vierbaans snelweg omdat het aantal toeristen elk jaar met zo'n 30% toeneemt! (specifieke aantal toeristen kon ik niet zo snel vinden). Bepaalde gedeeltes van de snelweg waren al af waardoor we heerlijk het eiland konden verkennen. Waar de snelweg nog niet af was moesten we ons voortbewegen over dirttracks en waren crossmotors een beter vervoersmiddel geweest. Zeker als je je bedenkt dat het de hele afgelopen nacht geregend heeft waardoor het soms erg glibberen was. Na een halve dag rond scheuren en stranden bekijken (viel toch weer beetje tegen) hebben we 's middags het zwembad van een 5 sterren resort afgehuurd voor vier euro. Gaat heel gemakkelijk als het resort totaal geen gasten heeft. Gewoon twee drankjes bestellen aan de bar en hoppa, zwembad voor jou alleen! Na weer een schitterende zonsondergang en een heerlijke maaltijd vroeg gaan slapen omdat we om 7.30 opgehaald werden om te duiken. De eerste duik viel erg tegen, bijna geen vis gezien en slecht zicht. De tweede duik was een stuk leuker maar toch een beetje hetzelfde als Koh Tao en Nha Trang.
Sihanoukville
Doordat Phu Quoc zo rustig was voelde het goed om onze reis weer te vervolgen. Dit keer naar Sihanoukville in Cambodja. De grensovergang van Vietnam naar Cambodja was de meest omslachtige die we tot nu toe hebben meegemaakt. Allereerst moet je een exit-stamp halen bij een loketje in Vietnam. Daarna moet je lopend de grens over en bij het eerste loketje in Cambodja moet je een heel formulier invullen met je naam etc. waar je heen gaat, hoe lang je blijft, noem maar op. Dan geef je dit formulier met je paspoort aan de douane die dan het visum in je paspoort plakken. Volgend loket. Bij dit loket moet je ongeveer hetzelfde formulier invullen als bij de buurman, alleen vragen ze hier ook of je ziek bent geweest en of je in de afgelopen zeven dagen geniest of gehoest hebt en of je hoofdpijn hebt gehad. Hier moet je dus geen ja invullen want dan zit je direct in quarantaine. Dan loop je door naar loket nummer vier. Hier moet je weer een zelfde soort formulier invullen en daarna krijg je een stempel op je visum dat je het land in mag. Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker zou bij deze grensovergang een goede slogan zijn.
Sihanoukville is een gezellige, levendige badplaats. Er zijn leuke barretjes en restaurantjes en het oogt allemaal heel erg knus. Het strand is niet volgebouwd met resorts waardoor er plek is voor talloze strandtenten. Je kan hier overdag lekker genieten van een drankje en 's avonds kan je er verse vis van de barbeque eten. Jullie kunnen wel raden waar wij het grootste deel van de tijd te vinden waren. Na het eten vaak nog de kroeg in geweest omdat het nachtleven ook erg leuk was in Phu Quoc. Overdag op het strand kom je veel bedelaars tegen en wordt je echt gek van kinderen die je sieraden en armbandjes willen verkopen. Dan heb je ook nog vrouwtjes die je willen masseren of je nagels willen knippen. En of het nog niet genoeg is heb je ook nog mensen die je kreeft, fruit of andere etenswaren willen aansmeren. Gelukkig raak je hier wel aan gewend, maar het is naar om te zien dat hier zo veel armoede is en dat zelfs kinderen op het strand aan het werk zijn. Maar ja, is niet anders...
Het enige wat we in Sihanoukville ondernomen hebben buiten eten, drinken, uitgaan en op het strand liggen om, is een dagje spenderen op een rondvaartboot. Heerlijk rustig dagje gehad! Gesnorkeld, van de boot gesprongen, leuke mensen mensen ontmoet en naar een (bijna) verlaten eiland geweest. Je kon op dit eiland lekker op het strand liggen en mee gaan met een korte wandeling door een rivier waar het water serieus echt heel erg warm was. Gewoon badwaterwarm, heel apart. Wandeling stelde niet veel voor maar was toch wel een leuke ervaring. Op het strand nog een bezoekje gehad van Koning Sascha! Wij lagen lekker te zonnen omdat de boot hier twee uur zou blijven liggen tot plots een Oekrainer van een jaar of 55 die ook mee was uit de bosjes kwam gelopen compleet uitgedost in een jungle outfit haha. Tijdens de terugreis op de boot lekker biertjes gedronken en een feestje gebouwd waarbij onze Sascha weer bewees een koning te zijn. Nog nooit een man van 55 zo uitbundig zien dansen!
Ik was van plan om ook nog Phnom Penh te beschrijven maar aangezien ik al op meer dan 1100 woorden zit laat ik het hierbij. Inmiddels zitten we in Siem Reap en gaan we woensdag terug naar Bangkok. In de nacht van donderdag op vrijdag vliegen we weer terug naar Nederland! In de komende dagen kunnen jullie nog een mooi verslag van onze laatste week verwachten!
Dikke kus!
 |
| Phu Quoc & Sihanoukville |
Nha Trang, Mui Ne & Saigon
Werd weer eens tijd voor een verhaaltje voor het slapen gaan. Het internetcafe-loze Phu Quoc Island bemoeilijkt onze schrijfambities, vandaar dat er nu een reportage geschreven wordt vanuit uitgestorven 5 sterren resort.
Nha Trang
Na Hoi An pakten we voor een knoop en een krentebol de nachtbus naar Nha Trang, de volgende badplaats op ons lijstje. Kan nooit wat zijn dachten we. Het tegendeel was waar. Vergeleken met de nachtelijke tocht vanuit Laos naar Vietnam hadden we een absurd luxe bus. Twee gangpaden scheden de drie rijen bedden, de bus was voorzien van comfortabele dekentjes en meerdere tv's speelden een mix van westerse en Chinese films. De reis vloog werkelijk voorbij. Ik (Koen) wist met mijn 9 uur slaap mijn gemiddelde nachtrus deze trip ruimschoots te overtreffen. Wordt vervolgd (iets met goedkoop en duurkoop).
Om zes uur in de ochtend stapten we fris de bus uit. Tot onze verbazing was er al veel gaande aan de Vietnamese boulevard. Her en der werd en batminton gespeeld, geochtendgymastiekt en hardgelopen. Parkjes staan hier vol met gratis fitness aparaten, waar dan ook gulzig gebruik van wordt gemaakt. Nha Trang was niet een van onze favoriete plaatsen tijdens onze trip. Het is een Lloret de Mar achtige badplaats die weinig authenticiteit heeft. Nadat we de eerste de beste guesthouse goedgekeurd hadden en ons ontbijt naar binnen hadden gewerkt was het tijd voor een welverdiend dagje strand. Onder het genot van huisgebrouwen Vietnamees witbier zagen we de zon onder gaan bij de brouwerij aan het strand. 'S avonds bekokstoofden we duikplannen met de eenarmige bandiet die we alweer ontmoetten. Tom vertelde ons meteen de do's en vooral don'ts van Nha Trang. Don't nummer een is 's avonds alleen over straat gaan (= beroving). Gevolgd door een motortaxi pakken in de avonduren (= same same). Tom en co hadden het zelf aan de lijve ondervonden. We waren dus gewaarschuwd.
Inmiddels waren in de loop van de dag vanaf mijn vingertoppen tot mijn schouders een klein honderdtal inmens jeukende bultjes ontstaan. Na alle mogelijke oorzaken uitgesloten te hebben en de nodige google zoekopdrachten kwamen we uit bij.... de busreis. Blijkbaar was ik niet de enige die het dekentje comfortabel vond. Na drie jeukerige dagen ebden de buljtes gelukkig langzaam weg.
De volgende ochtend stonden we om kwart over 7 sharp bij Seahorsediving voor onze eerste duik buiten Koh Tao om, spannend! Tijdens de eerste duik zagen we onder andere een octopus en zwommen we door 6 meter lange grotten heen. Een minuut of vijftig bleven we diep in de zee zonder ook maar een verplichte oefening te doen. Echt een verademing om in een groepje vrij de onderzee wereld te verkennen. We hadden een ietwat merkwaardige Vietnamees als instucteur. Hij jongleerde met koraal, masturbeerde met een zeekomkommer en treiterde schuilende vissen/octopussen om ze uit hun tent te lokken. Na een geslaagde tweede duik en een uistekende lunch spendeerden we de rest van de dag op het strand. Op het strand zagen we Gijs en Jonge Koen (dit broekje is 18 en heet daarnaast ook nog eens Koen de Jong, vandaar), die we ook in Luang Prabang en Hoi An al waren tegengekomen. De daaropvolgende week brachten we met deze twee geschikte gozers door.
Onze laatste dag in Nha Trang besloten we samen met Gijs, Jonge Koen en Tom naar Vinpearl te gaan, een attractiepark op een eiland bereikbaar met een soort skilift vanaf het vaste land. Een schot in de roos. Dit park had it all. Een parelwit strand, avontuurlijk waterpark, (klein) attractiepark, goedkope restaurantjes met zeezicht en als klap op de vuurpijl een gigantische arcadehal.... GRATIS. Als kleine kinderen (met 29 jarige Tom voorop) renden we vanaf de racespelletjes naar de schietspelletjes, botsauto's, vechtspelletjes, dansgames & racemotoren. Genieten geblazen dus.
Mui Ne
Van Mui Ne hadden we hoge verwachtingen. Het stond in Lonely Planet mooiste beaches van Zuidoost Azie op #1. Dat moet je met een korreltje zout nemen, want de Lonely Planet is overdreven lyrisch over elke saai flutdorp hier. Mui Ne is een lange kustplaats vol met resorts waar verder weinig te beleven valt. Mijn kitesurf ambities werden teniet gedaan toen de prijs van minstens $50 per uur bekend werd gemaakt, tegenvaller 1. We verbleven voor het eerst tijdens onze reis op een dorm. De drie stapelbedden werden naast ons, Jonge Koen en Gijs bevolkt door een Australische lilliputter en een ander meisje van onbekende komaf. Ondanks we direct aan zee zaten moesten we toch een kwartier lopen naar het dichtbijzijnde nietbetonnen-strand, tegenvaller 2. Het was niet eens een mooi strand, tegenvaller 3. Onze verwachtingen van Mui Ne werden door de Australische eigenaar sky high. "Mui Ne has the wildest nightlife in the country. Till 9:15 we party! Tonight we'll grab dinner with at least 40 people. I'll show you around, free shots everywhere, drinking games... we'll go CRAZY". Hell yeah dachten we! Zelden zo'n anticlimax meegemaakt. Na het diner dropte de australier onze bescheiden groep bij een lege bar, waarna hij zich uit te voeten maakte. Niks drinking games, niks free shots, niks best bars... tegenvaller 4. De volgende dag pakten we als de wiedeweerga de bus naar Saigon/Ho Chi Minh City.
Saigon
Het voormalige Saigon (in 1976 vernoemd naar de communistische leider Ho Chi Minh... mja van die communisten moeten wij niets hebben dus noemen wij het Saigon, lekker puh!) is een chaotische stad. Maar dat zijn alle grote steden hier in Zuidoost Azie. Oversteken is voor een groentje echt een complete hel. Mits wij ons aan de heilige oversteekregels houden is er niks aan de hand, zo niet dan is het levensgevaarlijk. Wat voor Nederlanders de fiets is, is voor Vietnamezen de scooter. Iedereen heeft er minstens 1. Non stop flitsen er scootersvoorbij en ze kennen geen voetgangersstoplichten. Op rustig vaarwater wachten is niet te doen. In slowmotion-modus beginnen met lopen, naderend verkeer aan kijken, nooit stilstaan en met een constante trage snelheid je voortbewegen. Op deze manier bereik je leven de overkant terwijl de scooters om je heen schieten.
Verder is Saigon alles wat je niet van een communistische stad verwacht. Ieder befaamd haute couture modewerk heeft een of meerdere vestigingen. En het stikt er van de shoppingmalls en dure hotels. 'S avonds op een terrasje vermaakten we ons kostelijk door rustig de omgeving te observeren. Er is zoveel gaande daar op straat. We hebben op een gegeven moment bijgehouden wat ons allemaal aangesmeerd werd: Sigaretten, zippo's, onze lengte (met een meetpaal), pinda's, wiet, wapens, hangmatten, fruit, zonnebrillen, zakdoekjes, armbandjes, rozen, stapels boeken en ga zo maar door. Gemiddeld komt 1 verkoper zo'n 5 keer op een avond langs je, of je nou in een restaurant zit of niet. Een van de verkopers dacht een goede beurt te maken door Simon te complimenteren met zijn prachtige yellow (?) hair.
Een oorlogsmuseum bezoeken stond op onze to do list in Saigon. Het War Remnants museum werd het best aangeschreven en daardoor ook door ons aangedaan. Het viel ietwat tegen. Het museum geeft een extreem eenzeidige kijk op de oorlog, maar dat hadden we natuurlijk volkomen verwacht. Alle tanks, helicopters, gevechtsvliegtuigen en wapens werden tentoongesteld. Het museum hangt vol met oorlogsfoto's, maar het is een ietwat onsamenhangend geheel dat het verhaal achter de oorlog maar matigjes weet te vertellen.
Aan het waterpark had ik een oorontsteking overgehouden. Daardoor waren we genoodzaakt onze inmiddels geboekte ticket richting Phu Quoc Island om te boeken. Hierdoor waren we genoodzaakt D-Day in Saigon samen met de drie Nederlandse vrienden door te brengen. D-Day? Jazeker, de ontknoping van de eredivisie. Bij gebrek aan Nederlandse kroegen struinden we overdag sportsbars af om tevergeefs te smeken om Ajax-Twente uit te zenden. Tijdens het avondmaal overwogen we even het noodnummer van het gesloten Nederlands consulaat in Saigon te bellen. Uiteindelijk zijn we op een hotelkamer met z'n vijfen achter een laptop gaan zitten. Een hardcore ajacied, een fanatieke Feyenoorder en drie neutrale toeschouwers. Deels met Spaans commentaar, deels zonder commentaar, deels zonder beeld, deels met achterlopend beeld, deels met achterlopend commentaar keken we het schouwspel. Omdat we het tom zo gunden vierden we uitbundig Ajax' kampioensfeest na afloop. Beetje jammer dat deze ras ajacied het mooiste feestje van de afgelopen 10 jaar op deze manier mistte.
Wij genieten nog even na van ons laatste weekje aan het strand alvorens we naar Pnom Penh en Siem Reap gaan. Hoop dat jullie erin slagen om dit te lange verhaal door te werken!
 |
| Nha Trang, Mui Ne, Saigon |
Da Nang en Hoi An (Vietnam)
Xin Chao vriendjes en vriendinnetjes, wat fijn dat jullie er weer zijn!
Alsof Vientiane nog niet erg genoeg was moesten we de hoofdstad van Laos verlaten met een nachtbus die er 22 uur over zou doen om Da Nang in Vietnam te bereiken. Gelukkig konden we kiezen voor een sleeperbus (met bedden) om onze reis wat aangenamer te maken. Toch had ik (Simon) er een hard hoofd in omdat ik bijna 2 meter ben en de gemiddelde Aziaat niet hoger komt dan mijn navel. In de bus bleken wij de enige westerlingen en toen we eenmaal geinstalleerd waren probeerde een boze Laonamees (na 2 maanden lijken ze nog steeds op elkaar) ons naar de achterste plaatsen in de bus te sturen waar je met z'n vijven naast elkaar ligt. Onze plaatsen waren namelijk voor "Vietnamees people". Echt niet dus! Moet je vooral bij ons proberen! Nadat Koen had proberen uit te leggen dat wij toch echt Vietnamezen zijn bleef ze echter volhouden. Wij ook! Na een half uur zeuren en schreeuwen droop ze teleurgesteld af en kon de reis beginnen! Nou ja, nog niet helemaal want toen de bus eenmaal vol zat werd zelfs het gangpad omgetoverd tot een bed, waarna er nog zo'n 8 Laonamezen bij kwamen om zich in het gangpad te nestelen. Wij zaten naar omstandigheden prima en de lange reis kon beginnen! Lekker muziekje op, stoel naar achteren, Laonamese musical op de tv en na een uur begaf de bus het. Gelukkig duurde het oponthoud niet langer dan een half uur en verliep de rest van de reis uitstekend.
Na met eigen ogen gezien te hebben hoe je de douane omkoopt (twee dollar in je paspoort en Bob is your uncle) kwamen we redelijk fris aan in Da Nang en had de bus er maar 20 uur over gedaan! Da Nang is de vierde stad van Vietnam (1.1 miljoen inwoners) en stelt niet echt heel veel voor. Gewoon een grote, drukke stad waar de Vietnamees je om de 10 meter een motortaxi aanbiedt. Ze denken waarschijnlijk dat westerlingen niet willen lopen maar liever bij een kamikaze piloot achterop een scooter stappen. Omdat Da Nang zo'n 4km van het strand af ligt (China Beach) en 4km een enorme afstand is besloten wij een hostel op het strand te zoeken en kwamen we uit bij Hoa's Place. Tot nu toe een van de leukste hostels waar we geweest zijn. Heel erg gastvrij! Je kon gewoon drinken uit de koelkast pakken en dan moest je zelf in een schriftje schrijven wat je gepakt had om dat achteraf af te rekenen. Hoa zelf is ook een held! Zijn motto is "relax, take it easy!" en hij heeft al 17 jaar zijn hostel op China Beach omdat backpackers gewoon "Rock 'n Roll" zijn!
's Ochtends vroeg opgestaan om de dag te beginnen op het strand! Direct kennis gemaakt met de Vietnameze zon. We hebben zo'n 3 a 4 uurtjes op het strand gelegen waarbij we ons zeker 3x hebben ingesmeerd met factor 30 en nog steeds verbrand! Niet normaal. Inmiddels is Koen bijna een neger en ben ik zelfs bruin geworden dus het is gewoon genieten hier! We hebben namelijk in onze afgelopen 2 maanden welgeteld 2 dagen op het strand gelegen. De rest van de dagen was het bewolkt of regenachtig in het zuiden van Thailand.
Afgelopen dinsdag zijn we aangekomen in Hoi An. Heel veel enthousiaste verhalen over gehoord dus onze verwachtingen waren best hoog. Gelukkig heeft dit stadje onze verwachtingen meer dan waar gemaakt. Hoi An is tot nu toe zonder twijfel het meest gezellige stadje waar we tot nu toe geweest zijn! Leuke, smalle straatjes, mooie pleintjes, overal lampionnen, heerlijke restaurantjes aan een riviertje, muziek, talloze winkeltjes, aardige mensen... kortom super (oude centrum staat op werelderfgoedlijst)! Om nog even terug te komen op de restaurantjes, wat kan je hier lekker eten zeg! Niet normaal, een soort van hoogtepunt van de dag! Culinair zijn we de afgelopen dagen zo erg verwend! Allerlei lokale specialiteiten waar je je vingers bij aflikt (wonton, white rose, eend in een pannetje, gegrilde vis in bananenblad). Oja en dan hebben zie hier ook nog eens het goedkoopste bier ooit genaamd Bia Hoi oftewel fresh beer. Kost 13 eurocent. Niet alleen het bier is goedkoop, ook de wijn mag er wezen! Ze serveren hier de plaatselijke 'Dalat' wijn voor 3 euro per fles. Jullie begrijpen wel, het grootste deel van de dag zaten wij hier te eten en te drinken. Daar komt nog bij dat we de meest luxe kamer tot nu toe hadden, leuke mensen ontmoet hebben (Jim & Joanne uit Engeland en Lisa & Brianne uit Canada) en Hoi An kon niet meer stuk!
Zoals jullie kunnen verwachten van ons hebben we ook veel cultuur gesnoven. Ditmaal hebben we prive les gehad over de geschiedenis van Vietnam van ene mister Phong. We verbazen ons er wel eens over hoe wij toch weer terecht komen in van die rare dingen, maar goed. Het ging als volgt: Wij zaten te genieten van ons eten (goh) en onze ober begon te vertellen over zijn dorpje. Wat bleek, deze ober neemt dagelijks een aantal toeristen mee naar zijn huis om ze daar te vertellen over de Vietnamese geschiedenis, de politiek, trouwerijen, het leven op een boerderij... het complete plaatje! Als klap op de vuurpijl kregen we nog een heel lekkere lunch voorgeschoteld door de vrouw van mr. Phong.
Hieronder volgt een samenvatting van de meest interessante wetenswaardigheden (waarvan je de meeste niet op wikipedia kunt vinden):
1. Mr. Phong heeft in de oorlog gevochten aan de kant van de Amerikanen, zijn oom echter vocht aan de kant van de Vietcong! Na de oorlog heeft mr. Phong in een heropvoedingskamp (gevangenis) gezeten totdat hij alle communistische idealen van buiten kende (of nou ja, kon opdreunen, hij is nog steeds een kapitalist)
2. De oom van mr. Phong is communist en heeft vroeger in het zuiden van Vietnam moeten onderduiken omdat daar alleen de kapitalisten woonden. Werd hij gepakt dan zou hij vermoord worden (we hebben deze Vietcong-veteraan trouwens ontmoet, helaas geen foto's)
3. Vijftien jaar geleden moest je je als Vietnamees 4 dagen achter elkaar op het politiebureau melden als je met een buitenlander omging. Gelukkig zijn ze er tegenwoordig wat soepeler mee 😉
4. Als je dood gaat door een ongeluk, wordt je een geest en geesten moet je buiten je huis vereren door gekopieerde dollarbriefjes te verbranden.
5. Elk deel van het huis heeft een god. De god van de woonkamer, de god van de slaapkamer etc. Opvallend feitje: de god van de keuken wordt vereerd door wierook te branden in een blikje Heineken (haha)
6. Mr. Phong is officieel een boer omdat de communistische regering het niet toestaat dat niet-communisten een soort van gids zijn.
7. Het land is officieel communistisch maar eigenlijk ook weer niet want er is gewoon vrije markt en iedereen is vrij om zijn eigen toko te beginnen.
8. Als je je negatief uitlaat over Ho Chi Minh hoef je niet de gevangenis in maar maakt de overheid je het leven zuur
9. De regerende partij is de communistische partij. Andere partijen zijn er niet. Onlangs waren er nog verkiezingen, waarbij je dus maar op 1 partij kon stemmen.
10. Van de 81 miljoen inwoners zijn er maar 3 miljoen lid van de communistische partij.
(mochten er nog vragen zijn... voel je vrij om deze te stellen! drs. Huethorst en drs. den Doop zullen alle vragen zo goed mogelijk proberen te beantwoorden. Om direct maar te beginnen: Nee, Koen heeft niet gewonnen met armworstelen)
Nog een laatste leuke anekdote om deze blog mee af te sluiten en dan is het echt mooi geweest... Wij zaten te eten en toen kwam er een Vietnamees langs. Vietnamees: "Were are you from?" Wij: "From Holland". Vietnamees: "Sapperdeflap!"
 |
| Da Nang & Hoi An |
Laos
Zoals ze in Laos zeiden: Sabai Dee! Juistem, ik spreek in verleden tijd. Op het moment van schrijven liggen we namelijk aan het strand in Vietnam. In de tussentijd is veel gebeurd.
Slowboat
Na de Gibbon Experience besloten we de volgende ochtend de slowboat via Pakbeng naar Luang Prabang te pakken. Zoals afgesproken meldden we ons stipt op half 9 op de boot. Doordat er rondom de boot nog niet veel gaande was zochten we voldaan de beste plaatsen uit. "Ha! Hier gaan we die 8 uur naar Pakbeng prima uithouden", dachten we. Mooi niet dus. 4 uur later vonden we onszelf letterlijk met onze benen in onze nek op een nog steeds stilstaande boot terug. De veel te volgepakte slowboat vertrok dan eindelijk om half 1. Terwijl de slowboat zijn naam eer aan deed voerden Tom, Simon en ik een stoelendans uit gedurende de tocht. Om het uur wisselden we van plaats zodat ieder om de zoveel uur zijn benen even kon strekken. Klinkt allemaal zwaar bagger, was het ook echt. Nouja dat hutjemutje was stiekem ook best gezellig. Onder het genot van een pilsje een leuk gezelschap vliegt de tijd.
's Avonds kwamen we aan in de enige plaats waar we onvriendelijke Laotianen troffen. Pakbeng dus. Een leger opdringerige proppers stond op de pier als een stel aasgieren op onze boot te wachten. Dit plaatsje ligt in de middle of nowhere aan de Mekong en is verplichte kost voor eenieder die naar Luang Prabang wilt. Slechts van 6 tot 9 in de avond is er elektriciteit, als daar uberhaupt al sprake van is. Tel daarbij onvriendelijk, vijandig en zelfs aggressief guesthouse personeel op en je weet het: ga niet naar Pakbeng.
Luang Prabang
De volgende ochtend vluchtten we gewillig met de eerste boot richting Luang Prabang. Na het malaise van de eerste dag, besloten we om geen minuut eerder dan de geplande vetrektijd bij de boot aan te komen. Een geirriteerde overvolle boot applaudiseerde luid toen eindelijk die laatste 3 Nederlanders op kwamen dagen. Moet niet gekker worden... Na een mooie tocht over de Mekong was onze eerste indruk van Luang Prabang zeer goed. Een pitoresk, compact en onaangetast plaatsje dat tussen de Mekong en een zijtak ervan ligt. Het stadje zit vol met eettentjes aan de rivier en met stijlvolle loungeclubs. Doordat we met de gehele slowboat wilde plannen hadden gemaakt, maakten we ons op voor een spectaculaire uitgaansavond. Vroeg op de avond kwamen we er helaas achter dat alle 'nacht'clubs al om half 12 sloten (Luang Prabang staat op de werelderfgoedlijst, betutteling). Vervolgens lazen we in onze guesthouse lazen : 'Please. Don't comeback to the gust house before 12:30 if you late we wouldn't responsible any thing' (wat het ook moge betekenen). Gelukkig werden we gerustgesteld. Na half 12 scheen iedereen massaal per tuktuk naar een bowlingbaan buiten het centrum te gaan waar het feest zich voort zou zetten. Met een discotheek met bowlingbanen in gedachten stapten we in een tuktuk.... Zelden zo'n ongezellige zaal gezien. In een pakhuis/sporthal vol TL-buizen werd gebowled. De sfeer daarentegen was goed. Her en der werd er om een kingscup gespeeld (lees: verliezer drinkt een overheerlijke combi van noodlesoep, whiskey, rum, peper & bier).
De volgende dagen verkenden we het stadje per fiets, bezocht Simon een prachtige waterval & brachten we onze tijd door bij de utopische loungetent Utopia.
Vang Vieng
De 6 uur durende busrit naar Vang Vieng is tot nu toe het gevaarlijkste wat we ondernomen hebben. Tweehonderd kilometer lang steile weggetjes met uitsluitend blinde bochten (met een kip in een mandje achter de bus bungelend). Onderweg zagen we diverse auto's en truck compleet total loss lang de kant staan. Opgelucht kwamen heelhuids en wagenziek (zonder kip overigens) in Vang Vieng aan.
Inmiddels hadden we een goed beeld van Laos gekregen. Laotianen 1) zijn erg vriendelijk en minder commercieel dan hun buren 2) Wonen in een land met werkelijk verbluffend mooie natuur 3) Hebben precies de juiste dingen (lees: baguetjes & wijnbarretjes) overgenomen van hun voormalige Franse bezetters 4) Houden van de meest cheesy Celine Dion, Westlife & Mariah Carey muziek 5) Leven in een drugsparadijs. Iedere, maar dan ook iedere taxichauffeur probeert je fluisterend aan de wiet, opium of mushrooms te helpen. In restaurants in Vang Vieng krijg je zonder te vragen een kaart voor je neus met een keur aan drugs-shakes op het menu. Apparte gewaarwording. Wij hebben het toch maar bij Beerlao'tjes gehouden.
Vang Vieng is sowieso een contradixio in termis. Midden in de mooist denkbare natuur in Laos ligt het lelijkst denkbare Lloret-de-mar-achtige oord. Het ziet er werkelijk niet uit. De plaats zit vol cafe's waar ze 24/7 niets anders doen dan 'family guy' en 'friends' uitzenden (Tommie, eat your heart out). Vanzelfsprekend hebben we in Vang Vieng de nodige tijd besteed aan het tuben (in een rubberen band langs tientallen barretjes varen waar de drank rijkelijk vloeit, de drankspelletjes volop aan de gang zijn & extreme glijbanen en touwladders in overschot aanwezig zijn). Vooral in het tuben zonder tube blonken we uit. De glijbanen en touwladders lieten we links liggen aangezien er een extreem hoog aantal backpackers Vang Vieng in het gips verlaat. In de voorafgaande weken schenen zelfs een tweetal jongens aan hun verwondingen te zijn overleden. Slechte controle, slecht onderhoud, ondiepe rotsen, teveel alcohol, onverantwoorde attracties & drugs spelen hier natuurlijk allemaal een rol in. Wij besloten het risico maar niet te nemen. In Vang Vieng hebben we vervolgens met de mountainbike een viertal grotten bezocht en ben ik een ochtend gaan rotsklimmen. Een geweldig gevoel om in de prachtige natuur een gigantisch steile bergwand de baas te zijn!
Vientiane
Hoge verwachtingen werden door de hoofdstad van Laos niet waargemaakt. Lelijke stad, punt. Ga er niet heen.
De foto's volgen. Het is een beetje behelpen in Vietnam. Facebook werkt bijvoorbeeld niet. Dat jullie het vast weten.
 |
| Laos |
Kookcursus, Songkran en Gibbon experience
Hallo hallo fans!
Het is alweer een tijdje geleden dat we onze blog geupdate hebben en omdat we inmiddels verslaafd zijn geraakt aan alle leuke reacties volgt er bij deze een nieuw avontuur...
Kookcursus
Na regelmatig ontzettend genoten te hebben van overheerlijke Pad Thai wilden we niets liever dan zelf dit gerecht maken. Een kookcursus werd geboekt en 's ochtends vroeg kwam kok Pot ons ophalen in z'n pickuptruck met een speakersysteem waar je u tegen zegt. Terwijl Eminem door de boxen pompte reden we de plaatselijke markt op waar we uitleg kregen over de ingredienten die we zouden gaan gebruiken. Allerlei groenten en kruiden waar je nog nooit van had gehoord passeerden de revue. Vanuit de markt door naar de buitenkeuken van Pot om daar een hele dag de kunst van het koken te leren. Na een super leuke en leerzame dag zijn we nu in staat om onder andere Tom Yam soep, cashewnut chicken, masaman curry, panang curry, papaya salade, sticky rice met mango en natuurlijk Pad Thai (waar we het allemaal om deden) te maken. Ook het omtoveren van een stuk wortel in een bloem hebben we inmiddels onder de knie.
Songkran
Songkran is het Thaise nieuwjaar en wordt gevierd rond 13 april en duurt 3 dagen. De Thai gaan dan naar de tempels om met behulp van water de buddha beelden symbolisch schoon te maken. Echter in de loop van de jaren zijn de Thai hun doel een beetje voorbij geschoten en is de traditie uitgegroeid tot een massive watergevecht wat geen 3 dagen duurt, maar zeker 6! Omdat je camera meenemen een van de domste dingen is die je kan doen met Songkran hebben we helaas geen spetterende (haha) foto's. Daarom zal ik proberen zo goed mogelijk te omschrijven wat er gebeurd tijdens het vieren van nieuwjaar in Thailand.
De allereerste regel is dat zodra je ook maar 1 teen op straat zet, je nat gemaakt mag worden. Dat kan zijn door middel van een klein waterpistool, een groot waterpistool, een tuinslang, een emmer of een hele kliko vol met water. Eigenlijk alles zolang je iemand maar doorweekt achter laat. Buiten het centrum op de wat rustigere wegen zijn het vooral kleine kinderen die met waterpistolen en emmers op je af komen rennen, erg schattig! Zodra je je wat meer op de drukkere wegen begeeft staan er nog steeds mensen met pistolen en emmers langs de weg alleen kunnen dit ook volwassenen zijn. Wat echt machtig mooi is zijn de pickuptrucks die door het centrum rijden. Tientallen Thai achterop pickups met grote bakken water, emmers en waterpistolen proberen alles op hun pad doorweekt achter te laten. Dan zijn er nog de infanteristen zoals wij die gewapend met een supershooter 2000 te voet op zoek gaan naar slachtoffers. Dit is een beetje het gemiddelde beeld van Songkran buiten het echte centrum...
Dan als klap op de vuurpijl smelt al het bovenstaande samen op 1 groot plein in Chiang Mai. Overal muziek, dj's, podia en duizenden doorweekte mensen dansend op straat. Pickups, scooters en tuktuks rijden door de kolkende massa heen om er zeker van te zijn dat niemand, maar dan ook echt niemand, nog ergens droog is. Af en toe is het best gaaf om een meter of 20 mee te rijden op zo'n pickup (daar doe je dan ongeveer een half uur over...).
Ondanks een alcoholverbod (Songkran kost veel mensen het leven doordat men dronken op een scooter gaat rijden en dan een plens water in het gezicht krijgt) stroomde het bier rijkelijk. Als ik Songkran zou moeten vergelijken met iets in Nederland zou ik zeggen Koninginnedag en carnaval met waterpistolen. Om jullie toch een impressie te geven hebben we een filmpje gevonden op youtube:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=_lRMzQga9LE[/youtube]
Sticky rice
In de voorbereiding op een dagje mensen nat gooien met water kan een massage natuurlijk niet ontbreken vandaar dat Koen en ik een massage salon opzochten. In beperkt Engels knoopte onze masseuse, genaamd Mai, een gesprek aan met Koen over zijn studie. Nadat Koen in geuren en kleuren had uitgelegd dat hij Business Studies en Strategic Management gestudeerd had werd dit stelselmatig ontkend door Mai. Mai was ervan overtuigd dat Koen een lestaulant zou gaan openen in Nederland en dat hij daarom kookles van haar nodig had. En zo geschiede... De volgende dag vroeg op om met Mai naar een Thaise markt te gaan waar er mango's, sticky rice en kokosmelk werden ingeslagen om vervolgens samen met Mai sticky rice met mango te maken. Met behulp van duidelijke commando's ("now clean clean", "I do first, you do after") leerde Koen hoe hij sticky rice met mango moest maken zodat hij dit later in zijn eigen lestaulant op de kaart kan zetten. Na verscheidene keren terug te zijn gegaan naar Mai voor sticky rice en massages zijn we inmiddels haar zonen geworden en hebben wij er een Thaise moeder bij.
The Gibbon Experience
Zondag 17 april was het tijd voor de Gibbon Experience! 3 dagen en 2 nachten midden in de jungle van Bokeo in Laos. Dat is op zich al een leuke ervaring maar de Gibbon Experience heeft iets extra's genaamd ZIPLINES!!!! Je loopt niet alleen door de jungle, je vliegt door de jungle! Je klikt je vast aan een zipline en daar ga je! Op zo'n 50m boven de grond vlieg je 300 tot 500 meter ver en heb je het meest fantastische uitzicht ooit! Je slaapt in een boomhut (welk kind wil dat nou niet?) terwijl de jungle geluiden je tegemoet komen. Wow!
's Avonds brachten we noodgedwongen door in onze boomhut want het werd afgeraden om in het holst van de nacht te gaan ziplinen (tijgers, beren en gifslangen). Vandaar dat het erg belangrijk is dat je een leuke groep hebt. Wij sliepen in totaal met z'n negenen in een boomhut en onze groep was op het eerste gezicht niet zo heel leuk (o.a. twee saaie vrouwelijke veganisten met meer haar onder hun oksels dan Koen op z'n hoofd heeft) maar het gezelschap van Marc (Nieuw-Zeeland) en Mariam (London) maakte veel goed en samen hebben we drie (boom)top dagen gehad!
Inmiddels zijn we in Luang Prabang (Laos) en over onze avonturen in dit pittoreske stadje horen jullie snel!
(door slechte internetverbinding niet alle filmpjes kunnen uploaden helaas, gelukkig wel de foto's!)
 |
| Kookcursus & Songkran |
 |
| Gibbon |
Chiang Mai
Na een zes uur durende reis met de bus vanuit Sukhothai kwamen we in de avond aan in Chiang Mai. De busreis was zo om doordat we donald duck pocket (hmm hoe kwamen we daar ook alweer aan) geruild hadden tegen 'Van je familie moet je het hebben' door David Sedaris. Hi-la-risch boek, gaat dat lezen!
De usp (unique selling point, jaja we moeten natuurlijk wel een beetje in Strategic Management stijl blijven) van onze guesthouse was een koelkast. Heerlijk om op ons balkon een pilse te nuttigen na een hete dag. Diezelfde avond werd een heus marktonderzoek uitgevoerd. Chaing Mai werd op het gebied van tailors binnenstebuiten gekeerd. Na de Johny-dont-fuck-with-us-ellende hebben we geleerd uitgebreid onderzoek te doen alvorens veel geld uit te geven. Unaniem kwam één tailor als beste uit de bus. Neramit, een tailor die al meer dan 50 jaar in Chiang Mai zat gevestigd in een achteraf buurtje. Bij dezen een lesje hoe-vind-ik-een-goede-tailor:
1) Hij staat niet voor zijn zaak mensen te proppen
2) Hij belooft niet binnen een dag een goed pak te maken, maar laat je enkele malen terugkomen
3) Hij vraagt niet minder dan 100 euro voor een op maat gemaakt pak
De volgende dag startten we onze koopjesdag met het aanschaffen van een rugzak, speakerset en 2 indrukwekkend boeken over de kanchanaburi brug en het regime van de rode Khmer in Cambodja. Vervolgens deden we Neramit aan. Na een lange discussie waren we eruit. Simon koos voor een antraciet pak, waarna ik voor zowel lichter grijs als een earth-tin pak ging. We werden secuur opgemeten door Viroj, de general manager van Neramit. 'S avonds aten we op de lokale foodcourt, de best so far. Imagine: Een gezellig ogend restaurant met een soort van blauwe kerstboom in het midden, een live band, overal schermen met Barca-Villareal & waar je ook kijkt kraampjes met culinaire hoogstandjes voor een knoop en een krentebol.
Iedere dag maken we gedurende het middaguur een vrijblijvend plan voor de volgende dag. Zo hadden we dinsdagmiddag besloten de bergen in te gaan. Niet zoals velen dat doen per georganiseerde tour, maar op een scootertje. Met ze tweeen op de scooter kwamen we na een half uurtje in Mae Rim aan. Na wat hardcore fysieke inspanning (lees: wat golfballen van de driving range weggewerkt te hebben) vervolgenden we onze weg de bergen in. Geloof ons, van wat golf kan je echt 3 dagen spierpijn hebben. Afijn, we kwamen de ene na de andere touristische attractie tegen toen we de berg op reden. Twee monkey farms/"schools", een snake farm, tiger resort, insect farm, shooting rangekartbaan, bungeejumping (jammergenoeg een soort hijskraan), botanische tuin, elephant camp, diverse watervallen en nog veel meer. Principieel als we zijn besloten we het uitbuiten en misbruiken van dieren niet te sponsoren. Zieligge taffarelen lieten we links liggen waarna we onze tocht vervolgden met gigantisch stijle wegen en gewaagde afdalingen. Onze scooter had het af en toe erg zwaar. Toen we op een bordje Tipco typcal Thai food zagen staan waren we opgelucht. We waren de tijd wat vergeten en werden getroffen door een hongerklop. Onze fata morgana ging in rook op toen we na een kwartier bij een groot warenhuis belandden genaamd Tipco.
Na een zijweggetje genomen te hebben kwamen we na lang zoeken eindelijk een restaurant/kruidenier tegen in een klein bergdorpje. Met handen en voeten hadden we minstens 10 minuten nodig om duidelijk te maken dat we Pad Thai wilden bestellen in plaats van alleen de ingredienten van Pad Thai. Twee overheerlijke gerechten, een kop goede soep en 2 flesjes fanta later rekenden we maar liefst 80 baht (2 euro) in totaal af. Een rib uit ons lijf! Even later verdween de zon als sneeuw voor de zon. Het aangename weer werd abrupt omgeruild voor hevige onweersbuien. Geloof mij, dan wil je echt niet in de bergen rondrijden. Toen de bliksem 100 meter verder insloeg vonden we het wel welletjes. We besloten terug te gaan naar Chiang Mai. Tijdens het schuilen kwamen we er echter achter dat we nog 50 km te gaan hadden. Op zoek naar de zoveelste schuilplaats belandden we, in the middle of nowhere, in een van de meest merkwaardige plaatsen waar we tot nu toe geweest zijn. Het leek op een soort van klein hippiegemeenschap. Hutjes in alle kleuren van de regenboog, kunst van gerecyclede producten & overal bordjes met 'make love not war' en 'god is love'. Was dit een uit het westen geemigreerde hippiegemeenschap? Of een Thaise hippie tribe? Helaas, dit hippiedorpje bleek een nog af te bouwen resort te zijn. Na veilig in Chiang Mai aangekomen te zijn, vonden we via google uit dat we per ongeluk een van de mooiste bergroutes van Thailand hadden afgelegd, genaamd de Samoeng-loop. Aanrader.
De eerste avond stappen was een wilde. Het fijne weerzien met Tom ging gepaard met het ontmoeten van Ralph. Een 60-jarige Engelsman die een jaar of 7 in Chiang Mai woont. Ralph moet en zal dansen. Zittend, staand, tijdens een gesprek, al hangt Ralph op de kop, hij moet en zal dansen. Merkwaardige man. Die avond leerden we ook de rooftopbar kennen. Een bar on top of a roof (duh) met veel fluoriserende reggea-art, kussens op de vloeren, veel kleuren, een mooi uitzicht, goede sfeer & fijne drum 'n bass, dubstep en reggea muziek. Kortom, onze stamkroeg in Chiang Mai.
Gezien onze drukke dagen besloten we een drietal rustdagen in te lassen.Vanaf het middaguur tot het avondmaal spendeerden we aan een pitoresk zwembad nabij ons hostel. 'S avonds werden luttele biertjes soldaat gemaakt met als groot hoogtepunt the return of Adam Ohrsvik. Het sentimentele weerzien met deze gouden Zweed beloofde veel goeds voor de daaropvolgende dagen.
Inmiddels waren we alweer voor een tweede keer bij Viroj langsgeweest voor onze maatpakken. Deze man weet wat hij doet. Onze pakken zaten als gegoten en weinig aanpassingen waren nodig voor hij de pakken afmaakte. Met een goed gevoel verlieten we de winkel.
Zondag besloten we in het gezelschap van Adam & Tom opnieuw de Samoeng loop te rijden. Een potje golf (waarbij Tom zijn club verder wist te werpen dan hij zijn bal sloeg) werd afgewisseld met wat schietwerk. Tom, Adam en ik besloten schoten eerst met een .45 revolver en vervolgens met een rifle en een sniper rifle. Heavy shit! Wisten wij veel dat die dingen zoveel herrie maakten. Nietsvermoedend liep Simon zonder oorbeschermers naar binnen. Toen een Thai zijn eerste kogel afvuurde snelde hij terug om ze op te doen. Tom en ik besloten daarna nog een poging te wagen met een shotgun. Een gigantische knal werd gevolgd door een flinke terugslag en een enorm kogelgat in onze papieren target. Leuke ervaring. De tocht was wederom prachtig. Vooral toen we van de hoofdweg afweken passeerden we de mooiste gedeeltes. Een kronkelend, slecht geasfalteerd weggetjes leidde ons tot een aantal afgelegen dropjes bevolkt door zogeheten hill tribes. Vrolijk werden we begroet door een stel kleine boefjes die de grootste schik hadden toen ze met ons op de foto gingen.
Direct vanuit de bergen besloten we een wedstrijd van Chiang Mai FC bij te wonen. Het 700years-stadium heeft een capaciteit van 20.000 man. Zondagavond was het ongeveer half gevuld. We namen plaats tussen de harde kern van de thuisploeg. Wat een onovertroffen sfeer! Werkelijk 90 minuten lang zingen, dansen en schreeuwen. Iedere keer als Chiang Mai ook maar over de middellijn kwam werd het publiek al helemaal gek. En dat was niet zo vaak, want van voetbal hebben ze totaal geen kaas gegeten. Zelden zo'n abominabel niveau gezien. Op de tribune werd het ene na het andere fantastische lied ingezet door sfeermakers op pilaren met megafonen. Onder andere Waving flag van wk2010 en Bad Romance van Lady Gaga werden omgedoopt tot een Chiang Mai-lied. Geheel tegen de verhouding in kwam de thuisploeg op een 1-0 voorsprong. Gekkenhuis! In de 96e minuut maakte de uitploeg de gelijkmaker waarna de thuisploeg met bier bekogeld werd. Buiten het stadion onstond in eerste instantie een gigantische woedeuitbarsting. Nadat een sjaal van de uitploeg op de grond werd gelegd, gooiden thuissupporters tientallen tomaten op de sjaal en stampten ze fijn. Vervolgens werd de sjaal met behulp van veel benzine in de hens gezet. Wat daarna volgde deed onze wenkbrauwen fronsen. Uit het niets begon de menigte massaal feest te vieren onder aanmoediging van een speaker. Alsof Chiang Mai zojuist het kampioenschap had behaald. Best raar als je in de 96e minuut een gelijkmaker om je oren krijgt en in de degradatiezone verkeerd. Wat een beleving. Trommelend, met vlaggen zwaaiend, dansend en zingend verlieten we het terrein.
Verhalen over een Thaise kookcursus en Sonkran volgen, want dit wordt echt een rijstebrij aan tekst. En daar zit natuurijk geen mens op te wachten.
 |
| Chiang Mai |
Sukhothai
Goedemorgen trouwe fans!
Wat is het toch leuk om jullie reacties te lezen! We zijn altijd razend enthousiast als er weer nieuwe comments onder onze verhalen staan! Korp kun krap!
Omdat de goden van Ayuthaya dit mooie stadje van een treinstation hadden voorzien hadden we al snel besloten om met de trein (3e klas) naar Sukhothai te gaan. Vergeleken met de bus is de trein zo veel fijner reizen: 1) Je kan lekker je benen strekken 2) Je mag met je voeten op de bank 3) Je ziet mooie dingen zoals dorpjes, tempels en landbouwgronden die in de hens staan 4) Je kan hangmatten kopen voor zo'n 65 eurocent 5) Je kan naar een gat in de vloer lopen waar je kan urineren 6) Je kan geld geven aan mensen zonder benen die door het gangpad strompelen 7) Je kan proberen te communiceren met Thai die geen Engels spreken 8 ) De ramen kunnen niet dicht en er hangen waaiers aan het plafond 9) Je kan allerlei lekkernijen kopen zoals rijst in een bamboe-stok. Kortom de trein heeft veel meer voordelen dan de bus. Dat je niet direct in Sukhothai uitkomt en na de treinreis van 6 uur genoodzaakt bent om nog 1.5 uur in een bus te vertoeven moet je maar voor lief nemen!
Sukhothai is een stadje met 35.607 inwoners en staat bekend om haar historische tempels gebouwd tussen 1238 en 1438. Ook is in dit kleine stadje (de vroegere hoofdstad van Thailand) het onbegrijpelijke maar o zo sierlijke Thaise schrift uitgevonden. De tempels liggen 10km buiten het centrum dus hadden we weer een goede reden om een mooie 125cc Honda scooter te huren. Na een foto-shoot en geinterviewd te zijn door twee Thaise studenten (Thai: What you think in Thailand most impress? Koen: What I did see or what I will see? Thai: Oke) betraden wij de historische gronden van oud-Sukhothai. Waanzinnig mooi! Gelegen in een uitstekend onderhouden park tussen tropische beplanting en met bergen op de achtergrond deden de ruines van Sukhothai sprookjes-achtig aan. Te midden van alle tempels was een grote vijver waar we getuige zijn geweest van het beste business model ooit! Er zat een man die vissen recyclede. Nu denk je huh? Maar ik zal het uitleggen. 's Avonds vist deze geniale Thai tientallen vissen uit de vijver om ze daarna in zakjes te stoppen. Voor 20 baht kan je zo'n zakje kopen met als doel deze vissen terug te gooien in het water. Zelfvoorziening in de meest pure vorm! Geweldig!
Terug naar de tempels... Nog mooier was het 's avonds toen we in het park een Thais festival bijwoonden wat iedere eerste zaterdag van de maand gehouden wordt. Een spetterende show met toneel, dans en een grand-finale van vuurwerk deden onze monden open vallen van verbazing. Toen al het feestgedruis ten einde was pakten we onze scooter en zijn we nogmaals de tempels gaan bekijken. Alle tempels waren verlicht en je voelde gewoon dat dit ooit het centrum van een machtige stad is geweest. Geheimzinnig, groots en intens! Helaas zijn we Lara Croft niet tegen gekomen maar het zou ons niks verbazen als dat wel het geval zou zijn geweest.
Na onze tempeltocht was het tijd voor nog meer cultuur! Uitgaan op z'n Thais. In ons hostel hadden we een dag eerder Marilisa uit Hoofddorp (Headvillage voor buitenlanders) ontmoet en kwamen we Tom uit Utrecht weer tegen die we eerder in Ayuthaya hadden gesproken. Tom heeft de bijlmer-ramp meegemaakt en heeft 10 dagen in een kelder gezeten waardoor hij genoodzaakt was zijn linker onderarm op te eten, vandaar dat hij nu maar 1 arm heeft. Andere mensen zeggen dat hij ooit iets heeft proberen te stelen in Marokko waarna ze zijn arm hebben afgehakt en een klein aantal mensen vreest de aanraking van zijn onderarm omdat het schijnt dat je dan zelf ook zo'n onderarm krijgt. Dat is de reden waarom Tom nu een onzichtbaar stukje plastic om zijn stompje heeft (wat een geweldige zelfspot heeft deze man!)
Na wat biertjes in een cafe waar je ook Leffe Blond, Orval, Rochefort etc. etc. kon krijgen pakten we met z'n vieren een tuktuk (halve motorfiets met een bak voorop) naar de beste hotspot van Sukhothai. Er was een goede liveband, er was bier, er waren geen toeristen en er waren honderden etende Thaise jongeren, zittend aan lange tafels. Na wat handen schudden en een paar keer op de foto te zijn geweest hadden we ons plekje gevonden. De sfeer was wel aardig maar niet echt swingend toen plots iedereen opstond en uit het niets begon mee te zingen, te klappen en te dansen! In een luttele twee seconden was het 'restaurant' veranderd in een swingende discotheek! Na een minuut of vijf vonden de Thai het wel welletjes en zat iedereen weer te eten.
Omdat de Thaise eetclub vrij vroeg dicht ging (1u) en we nog geen zin hadden om naar huis te gaan hebben we nog een paar uurtjes op de stoep gezeten vlakbij onze guesthouse. Uit het niets kwamen twee Thaise meiden die we een uurtje eerder ontmoet hadden langs rijden. Ze boden ons een zak groene thee aan waarvan zij toch echt overtuigd waren dat het super wiet was. Na uitgelegd te hebben dat we midden in de nacht geen zin hebben om een kop thee te drinken dropen ze teleurgesteld af.
De volgende morgen hebben we heerlijk bij het zwembad van onze guesthouse gelegen terwijl onze temperatuur meter de 49 graden aantikte (in de zon op de grond dat dan weer wel, maar toch... 49!!!). In de schaduw was het zo'n 36 graden. Alhoewel de omgeving vrij relaxed was waren wij toch wat gespannen. Vitesse ontving vandaag de vijand uit ODW. In een internetcafe tussen gamende Thai, vergezeld door twee koude blikjes Chang zaten we er helemaal klaar voor. Eredivisielive werkte niet dus zat er niks anders op dan naar de twee vette Arnhemmers te luisteren op vitesselive.nl. Ry, die ook online was, kwam daarna met een geschenk uit de hemel. Een livestream! Door deze held hebben wij NEK verpulverd zien worden in El Classico de Gelderland. Door slechte internet verbinding twee van de drie goals gemist maar dat doet er niet toe, het feest was compleet! Op naar Chiang Mai!
 |
| Sukhothai |
Krabi, Kanchanaburi & Ayutthaya
Sabai dee mai? Sabai dee!
Ons laatste bericht was alweer even geleden. In de tussentijd hebben we het nodige meegemaakt. Hier komt ie dan:
Krabi
O zo blij waren we vrijdag anderhalve week geleden toen we weer in de bewoonde wereld aankwamen na onze tijd in Khao Sok. De bewoonde wereld was genaamd Krabi. Zoals gewoonlijk werden we door een minivan weer 4 kilometer uit het centrum afgezet. Dat is namelijk altijd het geval hier. Zo proberen ze een monopoliepositie te creeren. Nou daar doen wij mooi niet aan mee. Te voet besloten we een uurtje langs een snelweg marcheren. Na enkele minuten stopte er een Thai:
Lopen...
 |
| Van Kanchanaburi & Ayuthaya |
Gratis vervoer!!!
 |
| Van Kanchanaburi & Ayuthaya |
Korp kun krap!
 |
| Van Kanchanaburi & Ayuthaya |
Held! Krabi leek een leuk plaatsje en het weer leek (de eerste paar uur) mee te vallen. Nadat we de omgeving met een scooter verkenden aten we voor het eerst in 3 weken fastfood. KFC welteverstaan. Het stikt hier werkelijk van de KFC's. Toen we er 's avonds niet in slaagden een leuk barretje te vinden en de volgende dag wederom de hemel naar beneden kwam zetten viel het niet mee. Na de enorme regenbuien in Koh Phangan, Khao Sok en nu dus ook Krabi besloten we schuilend aan de pier in Krabi onze plannen rigoureus om te gooien. Dag in dag uit bestegen we als verzopen katten onze scooters en trotseerden we de barre omstandigheden. In deze tijd van het jaar horen mensen je af te raden naar Thailand te reizen. Echter om de compleet tegenovergestelde reden: 'Niet te doen joh, veel te heet en droog'. In de afgelopen week is op sommige plaatsen meer regen gevallen dan in een gemiddeld Thais jaar (!). Tot Krabi was de regen nog geen spelbreker geweest. Koh Phangan was geweldig en aan Khao Sok koesteren we mooie herinneringen. Maar het tot-hier-en-niet-verder-punt was bereikt. De regen begon ons humeur en onze trip stukje bij beetje aan te tasten. We lieten Koh Phi Phi, Koh Lanta & Railay links liggen en pakten de eerste de beste nachtbus richting het noorden. Achteraf gezien verlieten we Krabi precies op het juiste moment. Een dag later in Kanchanaburi vernomen we de overstromingen, modderstromen en dodelijke slachtoffers vanuit de Bangkok Post. Toen we 's nachts vanuit de bus uit het raam keken zagen we ook dat het water op diverse wegen tot middelhoogte gestegen was.
Uitstappen op Khaosan road in Bangkok voelde echt als thuiskomen.... NOT. De eerste voet die we aan de grond zetten betekende talloze schreeuwende tuktuk-drivers die je proberen mee te slepen en op te lichten.
Kanchanaburi
We vervolgden per trein onze reis naar Kanchanaburi waar Doctorandus S. den Doop zijn ogen rijkelijk de kost gaf. Want Kanchanaburi heeft een turbulente eeuw achter de rug:
Om direct maar te beginnen met een veel gemaakte fout, je spreekt Khwae niet uit als KWAI (als in why) want dan bedoel je buffalo in het Thais. De juiste uitspraak is QUARE (als in het Engelse woord square maar dan zonder de s). Dus iedereen die KWAI zegt heeft het bij het verkeerde eind. Dat men deze fout maakt is logisch te verklaren door de wereldberoemde film The Bridge over the river Kwai waardoor men is gaan denken dat KWAI de juiste uitspraak is. Maar goed, de geschiedenis van de brug. De brug is onderdeel van de Birma-Thailand spoorlijn, tegenwoordig ook bekend als de Death Railway. De spoorlijn is gebouwd in 1942 en 1943 ten tijde van de Japanse bezetting van Thailand in de Tweede Wereldoorlog. Het doel van de spoorlijn was om een verbinding van 415km te realiseren tussen Thailand en Birma (tegenwoordig Myanmar) om op deze manier de Japanse troepen in west-Azie te bevoorraden. Over zee was dit niet mogelijk omdat de geallieerden hier de dienst uitmaakten.
Japanse ingenieurs hadden ingeschat dat het bouwen van de spoorlijn ongeveer 5 jaar in beslag zou nemen. In werkelijkheid is de spoorlijn gebouwd in 16 maanden door een kleine 300.000 krijgsgevangenen (10.000 Nederlanders), waarvan er ruim 100.000 zijn overleden (2.330 Nederlanders). Het meeste werk werd met de hand gedaan in de meest zware omstandigheden. In het begin waren de omstandigheden nog redelijk, maar omdat Japan het niet snel genoeg vond gaan werd het allemaal veel erger. De rijst was vaak doordrenkt met kerosine (door bombardementen van de geallieerden), er was cholera, malaria etc. er was droogte, er was regenseizoen en de bewakers martelden er op los wanneer iemand niet hard genoeg werkte. De meest brute bewakers waren overigens Koreanen. De meeste Japanse bewakers waren goed geschoolde ingenieurs die niet graag hardhandig optraden tegen de gevangenen. Vandaar dat de Japanners Koreanen gebruikte om de gevangenen aan te pakken.
De beroemde brug over de Mae Nam Khwae Yai ligt dus in Kanchanaburi en is zo’n 300m. Eerst was de brug van hout en later is het hout vervangen door staal. Het materiaal kwam van een uit elkaar gehaalde brug in Java.
Toen de Japanners er achter kwamen dat er vliegtuigen op weg waren om de brug te vernietigen was de brug al 20 maanden in gebruik. De Japanners hebben toen alle gevangenen op de brug gezet om op deze manier de piloten ervan te weerhouden om hun bommen te gooien. De brug werd in 1945 echter toch vernietigd door bombardementen van de geallieerden.
Tegenwoordig wordt een deel van de spoorlijn (en ook de brug) gebruikt om Bangkok met Nam Tok te verbinden en om elke 10 minuten 100 Japanners in een toeristentreintje er over heen te laten rijden.
Tot zover de geschiedenisles, nu even onze eigen ervaringen. Het was erg indrukwekkend om zo veel te weten te komen over de hele geschiedenis van de brug. We hebben drie musea bezocht waarvan er 1 het complete verhaal vertelde en oogde als een westers museum. Een ander museum was een beetje vreemd. In dit museum vlakbij de brug hadden ze hele grote beelden van alle hoofdrolspelers in WWII (o.a. Stalin, Hitler, Mussolini). Hier hadden ze ook allerlei wapen s en pistolen. Terwijl ik mijn camera aan het pakken was, werd Koen ineens omringt door 6 Thai waarvan er 1 met hem op de foto wilde. Ook ik werd geroepen en samen gingen wij op de foto met deze Thai (lange haren, borsten en een snor). Toen men doorhad dat er een fotosessie werd gehouden ontstond er al snel een rij en zijn wij nogmaals op de foto geweest met enthousiaste Aziaten. In het gebouw aan de overkant hadden ze allerlei potjes en pannetjes die niks met de brug te maken hadden. Ook hadden ze hier een kleine tentoonstelling over de rellen van vorig jaar in Bangkok. In het derde museum kon je vooral foto’s bekijken en krantenartikelen lezen. Het gebouw waarin deze informatie zich bevond werd in de oorlog gebruikt als slaapzaal van de krijgsgevangenen. Echt bizar! Ook vreemd om veel Nederlandse artikelen te lezen en om over een kerkhof te lopen waar ongeveer 2000 Nederlanders begraven liggen. Zeer indrukwekkend allemaal! Kanchanaburi zelf stelde weinig voor. Het oogde verlaten en niet echt gezellig. Daarom zijn we hier ook op de 30e snel weer vertrokken.
Ayutthaya
Nadat ook in Kanchanaburi de zon het liet afweten begon de hoop op goed weer weg te ebben. Via Bangkok trokken we verder naar Ayutthaya. De in 1350 gestichte stad was zo'n 400 jaar de hoofdstad van het voormalige Thailand. Gedeeltes van de historische stadskern zijn bewaard gebleven nadat het Birmese leger in de achttiende eeuw het grotendeels verwoestte. Toen we rondom en door de tempels liepen was het indrukwekkend je te realiseren wat er allemaal gaande was 800 jaar geleden op exact dezelfde plaats.
In de eerste de beste guesthouse bekeken we een kamer. Twee zeer comfortabele bedden, een zithoek, een 80cm flatscreen tv met 100 kanalen, warme douche & airco. Kortom, veel te duur voor ons. Onze mond viel open toen we de prijs van 350 baht (8,5 euro) hoorden. Goed vertoeven dus. Meteen huurden we een fiets voor 36 uur en verkenden de stad. Toen we onze guesthouse terug vonden na te zijn verdwaald viel onze mond wederom van verbijstering open: 'Onmogelijk... Het zou toch niet... Of toch wel? Verdraait... De zon begint potdomme te schijnen!' Het kwik was inmiddels ook weer richting de 30 graden gestegen. Ein-de-lijk. We kwamen tot de conclusie dat het alweer twee volle weken geleden was dat we de zon zagen.
Naast een historisch interessante stad is Ayutthaya ook een erg gezellige plaats. Meerdere barretjes hadden 's avonds meer dan uitstekende live bandjes. Vooral de Jazz Bar en Streetlamp Bar waren geweldig. Die eerste werd gerunned door een Thai die (1) een half uur lang betoogde waarom Mark Overmars zijn favoriete voetballer allertijden was (2) tranen in zijn ogen kreeg als de verloren wk-finale werd besproken (3) om de vijf minuten met raadsels en trucs aan kwam zetten. De Streetlamp Bar had werkelijk een fenomenale live band waarvan de leadzanger een oude Thai compleet met paardenstaart en lange grijze snor was. Elk verzoeknummertje speelde hij onovertroffen nadat hij je eerst zelf de mogelijkheid gaf om hem ten gehore te brengen. Na eerbetonen aan The Eagles, Stones & Bob Dylan rookten we tezamen met ons Nederlands gezelschap (Stef stuntpiloot, P Faberge & dierenarts Femke) en de fenomenale leadzanger een pijp. De volgende ochtend namen we afscheid van Ayutthaya.
 |
| Kanchanaburi & Ayuthaya |
Geruststelling
Even een kort berichtje vanuit Kanchanaburi (later meer over deze plaats en de rest van onze avonturen). Wij hebben in de nacht van zondag op maandag het zuiden verlaten en maar goed ook. Zie onderstaand bericht. Wij zijn veilig en gaan op zoek naar de zon! Morgen naar Ayuthaya en daarna verder noordelijk. Zodra we tijd hebben volgen de foto's en een uitgebreid verslag!